«Αν έβαζε και γκολ δεν θα έπαιζε στον Παναθηναϊκό»

«Όλοι μαζί σκοράρουμε», «όλοι μαζί δεχόμαστε γκολ», «όλοι μαζί χάνουμε», «όλοι μαζί νικάμε». Σε ένα ομαδικό σπορ όπως είναι το ποδόσφαιρο τέτοιου είδους τοποθετήσεις δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια αφού στο τέλος της βραδιάς η ομάδα είναι εκείνη που κερδίζει ή χάνει τους βαθμούς. Με μία σημαντική λεπτομέρεια. Η ευθύνη, το ανάθεμα ή η αποθέωση για το πώς φτάνει σε αυτό το σημείο επιμερίζεται στα δομικά στοιχεία του συνόλου, στην περίπτωσή μας στους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Η συλλογική ευθύνη είναι μια ωραιότατη προσέγγιση σχεδόν σοσιαλιστικής λογικής, εκεί όπου το κάθε «εγώ» αποτελεί απλά μέρος του «εμείς», δεν αρκεί όμως για να καλύψει τις ατομικές αστοχίες ή τα λάθη που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα. Αν για παράδειγμα, μιλάμε για ένα τραίνο, με δύο μηχανοδηγούς και ο ένας από αυτούς αποφασίσει ξαφνικά να τραβήξει χειρόφρενο (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα στους συρμούς), προφανώς η ευθύνη δεν βαραίνει και τους δύο. Μάλλον φταίει εκείνος που έκανε τη λαδιά. Αλλά, ας αφήσουμε το συγκεκριμένο θέμα το οποίο στο κάτω-κάτω δεν γνωρίζουμε κι ας πάμε σε κάτι το οποίο κουτσά-στραβά καταλαβαίνουμε ή τέλος πάντων έτσι νομίζουμε όλοι μας. Το ποδόσφαιρο κι ακόμα πιο ειδικά, στην ήττα του Παναθηναϊκού από τη Θέλτα. Ένα αποτέλεσμα πικρό, όχι μόνο γιατί ψαλιδίζει σημαντικά τις ελπίδες του τριφυλλιού, αλλά κυρίως επειδή ήρθε κόντρα στα προγνωστικά που φλέρταραν μέχρι το διασυρμό και επιπλέον μετά από εξαιρετική εμφάνιση μιας χτυπημένης από τις απουσίες ομάδας.

Σε αυτό το ματς δεν υπάρχει, λοιπόν, η παραμικρή συλλογική ευθύνη. Η ομάδα, αυτοί οι 11 που έπαιξαν και ο τύπος που τους επέλεξε, έκαναν πολύ καλή δουλειά και ο βαθμός που τους αξίζει είναι πολύ πάνω από τη βάση. Προφανώς, όμως δεν ισχύει το ίδιο και στο βαθμό που θα έβαζε κανείς στον καθένα ξεχωριστά. Εκεί υπήρξαν λιγότερο ή περισσότερο διακριθέντες και δεν είναι καλό στο βωμό οποιουδήποτε καλού κλίματος να μην δοκιμάσει κάποιος να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Ειδικοί και… ανειδίκευτοι έβγαλαν στη σέντρα τον Στραματσόνι, φωτογραφίζοντάς τον ως πέρα από κάθε αμφιβολία ένοχο για την ήττα του Παναθηναϊκού. Το αδιάσειστο στοιχείο που συνηγόρησε κατά του ήταν το ότι έβλεπε την ομάδα κουρασμένη αλλά δεν προχώρησε σε καμία αλλαγή. Ωστόσο, όσο κι αν δεν είναι συνηθισμένο, δεν υφίσταται κάποια παραδοξότητα στο να είναι ένας προπονητής ικανοποιημένος από αυτά που βλέπει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην προχωράει σε αλλαγές. Ειδικά, όταν κοιτάζει στον πάγκο του και αντικρίζει κατά σειρά τους Κοτσόλη, Χουχούμη, Μαρινάκη, Ευαγγέλου, Στάικο, Εμποκού, Ρινάλντι. Οι επικριτές του Ιταλού, αν θα ήθελαν να παραμείνουν δίκαιοι στην κριτική τους απέναντί του, μόνο σε ένα πράγμα θα μπορούσαν να σταθούν. Στο γιατί δεν έβγαλε τον Ιμπάρμπο για να βάλει τον Εμποκού. Κάποιοι λένε πως έπρεπε να είχε μπει κι ο Ρινάλντι αντί του Μπεργκ, μα δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα είχε ακούσει ο Ιταλός αν έβγαινε ο Μάρκους κι ερχόταν ήττα… Αν επιθυμούμε να παραμείνουμε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως με βάση τις διαθέσιμες επιλογές, δεν θα μπορούσε να είχε προχωρήσει σε οποιαδήποτε άλλη κίνηση. Και αυτή δεν θα γινόταν σε καμία περίπτωση ούτε για φρεσκάρισμα της ομάδας, ούτε για να πάρει ανάσες, ούτε για να αντέξει την αυξανόμενη πίεση ενός αντιπάλου που ανέβαινε.

Σε ένα κανονικό παιχνίδι, η αντικατάσταση του Κολομβιανού θα είχε καθαρά «τιμωρητικό» χαρακτήρα και θα γινόταν λόγω της διαπίστωσης ότι η δική του αστοχία ή κωλυσιεργία (στην περίπτωση που όντως του γίνεται πέναλτι που θα σήμαινε και αποβολή του αντίπαλου αμυντικού) έχει κοστίσει στον Παναθηναϊκό τουλάχιστον ένα γκολ και κατά συνέπεια τη νίκη.

Επομένως, καλό το ανάθεμα πάνω στον Στραματσόνι και η κοινή ετυμηγορία πως υστερεί στο κοουτσάρισμα, αλλά σε αυτό το παιχνίδι μάλλον υπερβολικό. Εφόσον συμφωνούμε πως ένας είναι αυτός που φταίει για την ήττα, θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και στο ξετρύπωμα του φταίχτη. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτός είναι ο Ιμπάρμπο. Θα μπορούσε –αν η ομάδα κράταγε άλλα οκτώ λεπτά- να το είχε αποφύγει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε περίπτωση που δεν στράβωνε το ματς, να μιλάγαμε για τους διαδρόμους που άνοιξε, τις μάχες που κέρδισε, το πρέσινγκ που άσκησε... Αλλά όπως γράφουν δεξιά κι αριστερά «αν έβαζε και γκολ δεν θα έπαιζε στον Παναθηναϊκό»… Άλλωστε, το γκολ είναι δουλειά του Σουηδού, που λατρεία μεν, αλλά δεν ήταν και στα καλύτερά του.